Olum Bize Ne Yakin, Ne Bize Uzak Olum

Bu resimleri cektikten birkac dakika sonra, cok sevdigim bir arkadasimin kardesinin olum haberi geldi. Gerci kendisini tanimiyordum ama, arkadasimi kucakladigimda, onun yureginden benim yuregime akan olum acisi, yakindan tanidigim ve sevdigim birini kaybetmisimcesine yakiciydi. Arkadasim, kucaginda minicik bebegiyle, ailesinin bir kismini geride birakarak, Turkiye yollarina dustu. Yaninda annesi ve erkek kardesiyle... Cok sonra, cektigim resimlere baktigimda, resimlerin karanligi, o karanlik icinde ahududularin canli kirmizisi, kompozisyonun yansittigi yarida kalmislik bana onlari cektikten az zaman sonra haberini alacagim trafik kazasinin ve o kazayla genc yasinda yitecek canin habercisi gibi geldi.

Buna benzer olaylari daha once de yasadim. En belirgin orneklerinden biri, 11 Eylul'de kaybettigim arkadasimla ilgili bir olay. Olumunden birkac gun once, ondan soz acilan bir arkadas meclisinde, hic sebepsiz gozlerimden yaslar akmaga baslayinca, kendim de anlayamamistim ne oldugunu. Size de olum bazen hayatin alistigimiz sebep-sonuc iliskilerini ihlal ediyor gibi geliyor mu? Yasamimizin tekduzeligine agir bir tas gibi dusuyor olum; dalgalanmalari, hem gelecege, hem de gecmise uzaniyor...

Daldigimiz uykudan, bir yakinimizin olumuyle biraz silkinir gibi oluyoruz. Anladigimiz manada zamanin olmadigi aleme bir goz atma firsati veriyor belki bu bize. Sonra kaldigimiz yerden devam ediyoruz hayatimiza. Oysa olum hep yani basimizda, hayatlarimizin tartisilmaz kesinligi.

Karanlik bir yazi oldu bu. Aslinda tatli guzeldi. Tarifini yarin ayri bir iletide verecegim.

Hepinize aydinlik bir hafta sonu dilegiyle,