Bes Yil Gec Kalmis bir Tesekkur...

Sabah erken kalktim, ev halki hala uykudayken... Mutfaktaki termometreyi kontrol ettim, isi sifirin epey altinda. Demek bugun de sabah yuruyusu olmayacak. Yapmam gereken birkac isi yaptiktan sonra uykum iyice acildi. Sabahin bu saatlerinde yalniz olmayi seviyorum. Koltuga uzun oturdum ve laptopumu kucagima aldim.

Haberler vs derken bloglines listeme uzandim. Bakalim hangi bloglar guncellenmis? Hatice'nin Paylasmak ve Sukur uzerine iletisini okudum. Hatice onumuzdeki yil icinde daha genis anlamda odaklanmayi amaclamis bu kavramlara. Muhakkak ki, hayatin her ani sukredilecek binlerce neden sunuyor bize. Ama ben cerceveyi daraltip, hediyelerime Bizim Pastane penceresinden bakmak ve gordugum guzelliklerin ufak bir bolumunu paylasmak istedim sizinle.

Blog maceram 2005 yilinin Subatinda basladi. Once Ingilizce, sonra Turkce... O zamanlar blog olayi henuz patlamamisti, cok daha az blog vardi ortada, hem yemek konulu, hem de genel anlamda. Iki yil icinde Bizim Pastane'nin okuyucu sayisi beni sasirtan rakamlara ulasti. Bu mutfak gunlugune yazmak giderek hayatimin vazgecilmez bir parcasi oldu.

O zamanlar, sanatsal bir faaliyet, gunluk hayatimda bir guzellik yaratma ihtiyaci olarak bakiyordum buna. Resim yapmaga ayiracak vaktim yoktu belki, ama 5 kisilik ailemin mutfaginda vakit gecirmek, sonrasinda birkac resim cekip, mutfak gunlugume birseyler yazmak, fazla sucluluk duymadan yababilecegim seylerdi.

Gun gecti, devran dondu. Evdeki sorumluluklarim farklilasti. Calismaga basladim. Kendime ayirdigim vakit simdi yok denecek kadar azdi. Bu durumda Bizim Pastane hayatimda bir oncelik olmaktan cikti, eskisi kadar yazamadim. Tabii gelen gidenim de azaldi. Zaten artik blogosferde yepyeni yemek bloglari vardi. Sadece yemek tarifi yazmiyor, hayatlarindan renkli kesitler de veriyorlardi.

Bizim Pastane istatistiklerindeki keskin dususle yasadigim hayal kirikligi, bunun hayatimdaki anlami uzerine dusunmege itti beni. Hatta bu macerayi sonlandirmak bile aklimdan gecti.

Bu sorgulama sureci sonunda gordum ki, tek ziyaretcisi kalsa da, Bizim Pastane'yi kapatmak benim icin bir secenek olamaz. Cunku Bizim Pastane'deki paylasimlarim, onceleri sandigim gibi hayatimda bir guzellik yaratma cabasindan ote, bana verilmis bir hediye icin minettarligimin kendi capimda bir ifadesiydi. Elim ayagim tuttukca, mutfagim bir seyler urettikce, ogrendiklerimi paylasmaktan geri durmayacagim. Paylasmak, sukrun aktif bir ifadesi cunku.

Bu anlamda, bu surecin bir parcasi oldugun, arsivi ziyaret edip bir tarif aldigin, ya da belki daha once bilmedigin bir seyi bilgi dagarcigina katarak ayrildigin icin sana cok tesekkur ederim Bizim Pastane okuyucusu. Sen ve ben var oldukca, Bizim Pastane de var olacak. Ve Hatice, blog maceramin baslangicindaki genc ilham perim, bu iletiye de ilham kaynagi oldugun, yazmayi dusunmedigim seyleri yazdirdigin, sukrumu paylasmama vesile oldugun icin sana ayrica tesekkurler...

Bizim Pastane'nin hayatima kattigi guzellikler saymakla bitmez. Ictenlikle, bir karsilik beklemeden yapilan bir cok is icin gecerli bu. Bu iletiyi renklendirecek fotograflar da, blog maceramdan olsun istedim. Cogu Bizim Pastane oncesi Ingilizce blogumdan. Sirasi gelmisken, okuyacaklarini hic tahmin etmiyorum ama, Our Patisserie'yi birlikte baslattigimiz arkadaslarim Fatima, Ceyda ve kizim Zeynep'e de tesekkur edeyim. It was fun blogging with you, guys.